gjatë gjithë rrugës e as nuk pati shikim direkt me njëri-tjetrin. Me përjashtim të asaj, që herë pas here, në pasqyrën e shoferit, sytë e Alajbegut shikonin një pjesë të trupit tim në ndenjësen e prapme të makinës. Pas disa minutash vozitje përqark qytetit të gurit, makina ndaloi para portës së llogorit jugor. Unë nuk desha t´u besoja syve të mi se kjo ishte një e vërtetë. Mendoja se ishte hija ime që më ndiqte në dritën e hënës. Rreziku nuk ishte zhdukur ende në sytë dhe në shpirtin tim të ngrirë. Nata mund të pillte të papritura. Të gjitha të këqijat vijnë natën. Nuk besoja më në asgjë, as edhe në veprimet e mia më nuk isha i sigurt. Edhe jorganit që më mbulonte e më mbronte nga të ftohtit, nuk isha në gjendje t´i besoja. Çdo lëvizje në hapsirë më dukej e dyshimtë. Frika më kishte depërtuar deri në palcë të eshtrave e çdo pjese të trupit. U gëdhi. Erdhi edhe mëngjesi i një dite të re e plot diell. Sytë u përlotën nga gëzimi kur pashë se e tërë ajo frikë vdekjeje e natës ishte larguar. Dita e largimit ishte afruar, por unë kisha harruar faret ë mendoja për të. Ishte ditë e ngrohtë dhe me diell. Përpara shkallëve të klubit dhe radiostacionit të vogël ushtarak rija i ulur dhe i thelluar në mendime. Pothuaj se kisha humbur diku larg në fantazinë e mendimeve.Një zë që thirri emrin tim më prishi qetësinë momentale: - Shkoni shpejtë se iu kërkon kapiten Alajbegu! Ishte një ushtar i thjeshtë si unë, që nuk e njihja, por që ai tha emrin tim. Tani e pati e pati pna ime, kushedi se ç´më ka kurdisur kësaj rradhe, mendova me vete. I pafati mbetet gjithmonë i pafat, s´ka si bëhet ndryshe. Këmbët nuk ecnin përpara. I shtyja me zor, duke i tërhequr zvarrë nëpër asfaltin e zi e të nxehtë prush. Zyra famëkeqe nuk ishte shumë larg klubit. Në zyrën etij, që unë i njihja çdo qoshe dhe çdo detaj të çdo imtësire, u takuam ballë për ballë vetëm ne të dy. Unë dhe kapiten Alajbegu. Zyra, që nuk kisha qënë brenda vetëm dy ditë, mu duk se ishte rritur dhe zgjeruar më shumë. Më e madhe se ditët, javët dhe muajt që kalova unë. Thjeshtë, nuk e di arsyet përse mu duk kështu. - Ulu! Të kam thirrur për të bërë një bisedë të shkurtër dhe miqësore, kësaj rradhe për herë të fundit. Nuk nxora zë, por vetëm lëshova një rënkimbrënda vetes. - Kam një lajm të mirë për ty, më tha kapiteni me atë buzëqeshjen e tij të nxirë, sic e kishte edhe fytyrën. Sot pas dite do të nisesh për në shtëpi! Nuk fola as edhe një fjalë. Vetë kisha harruar se kur duhej të shkoja për në shtëpi! I kisha ngatërruar ditët dhe javët. – Para se të dalësh jashtë këtyre mureve të larta, vazhdoi kapiteni, - po të them edhe një gjë, që ti ta mbash mend dhe ta marrësh me vete: Harro se ç´kemi biseduar” ! Në thellësi të shpirtit tim nuk u manifestua as zë gëzimi, zë hidhërimi e as zë dëshpërimi. Dola jashtë duke e përshëndetur kapitenin me një përshëndetje ushtarake dhe nuk e ktheva kokën për ta parë se a qëndronte ai tek dera e zyrës si herët e tjera. Edhe pasditja që mua m´u duk sikur nuk do të vinte kurrë, erdhi. Mu duk si një ëndërr e bukur që nuk kapet.Më në fund kapërxeva pragun e portës gjigande të llogorit jugor me të njejtën valixhe dhe me të njejtat këpucë që shkela për herë të parë. U nisa për në drejtim të stacionit të trenit. Këmbët ecnin me një ritëm më të shpejtë se atë të zakonshmin, të pakontrolluara dhe si të padirigjuara nga truri. Ato dridheshin nga frika se mos i dilte ndonjëri përpara e t´i ndalonte. gjatë gjithë rrugës e as nuk pati shikim direkt me njëri-tjetrin. Me përjashtim të asaj, që herë pas here, në pasqyrën e shoferit, sytë e Alajbegut shikonin një pjesë të trupit tim në ndenjësen e prapme të makinës. Pas disa minutash vozitje përqark qytetit të gurit, makina ndaloi para portës së llogorit jugor. Unë nuk desha t´u besoja syve të mi se kjo ishte një e vërtetë. Mendoja se ishte hija ime që më ndiqte në dritën e hënës. Rreziku nuk ishte zhdukur ende në sytë dhe në shpirtin tim të ngrirë. Nata mund të pillte të papritura.

hela vägen såg de inte ens direkt på varandra. Förutom att Alajbegs ögon i förarspegeln ibland tittade på en del av min kropp i bilens baksäte. Efter några minuters körning runt stenstaden stannade bilen framför porten till den södra diket. Jag ville inte tro mina ögon att detta var en sanning. Jag trodde att det var min skugga som följde mig i månskenet. Faran hade ännu inte försvunnit i mina frysta ögon och själ. Natten kunde ge upphov till överraskningar. Allt ont kommer på natten. Jag trodde inte längre på någonting, inte ens i mina handlingar var jag inte längre säker. Till och med täcken som täckte mig och skyddade mig från kylan kunde jag inte lita på. Varje rörelse i rymden verkade misstänksam för mig. Rädsla hade trängt in mig till benmärgen i alla delar av min kropp. Det gick upp. Morgonen på en ny solig dag kom. Mina ögon fylldes av tårar när jag såg att all denna rädsla för nattens död var borta.Avresedagen närmade sig, men jag hade glömt de frön jag tänkte på. Det var en varm och solig dag. Framför trapporna till klubben och den lilla militära radiostationen sitter den unga kvinnan och djupt tänkt. Jag var nästan vilse någonstans i tankens fantasi. En röst som kallade mitt namn störde min tillfälliga lugn: - Gå snabbt för att kapten Alajbegu ber dig! Han var en enkel soldat som jag, som jag inte kände, men som sa mitt namn. Nu hade han min pna, vem vet vad som har kläckt mig den här gången, tänkte jag för mig själv. Olyckan förblir alltid otur, det finns inget annat sätt. Benen rörde sig inte framåt. Jag pressade dem hårt och drog dem genom de svarta, heta glöden. Det ökända kontoret var inte långt från klubben. På hans kontor, som jag kände till i alla vinklar och krokar i varje detalj, träffades bara vi två ansikte mot ansikte. Jag och kapten Alajbegu. Kontoret, som jag inte hade varit på bara två dagar, tycktes mig ha vuxit och utvidgat mer. Större än de dagar, veckor och månader jag tillbringade.Jag vet bara inte orsakerna till att det verkade så. - Ulu! Jag ringde dig att ha en kort och vänlig konversation, den här gången för sista gången. Jag gjorde inget ljud utan släppte bara ett stön i mig själv. - Jag har goda nyheter för dig, berättade kaptenen med sitt rökiga leende när han hade sitt ansikte. I dag efter dag åker du hem! Jag sa inte ett ord. Jag hade glömt när jag var tvungen att åka hem! Jag hade förvirrat dagarna och veckorna. "Innan du går ut ur dessa höga murar," fortsatte kaptenen, "jag säger dig en sak till, så att du kan komma ihåg och ta den med dig: Glöm det vi har talat om!" I min själs djup fanns ingen röst av glädje, ingen röst av sorg, ingen röst av förtvivlan. Jag gick ut för att hälsa på kaptenen med en militärhonnör och vred inte på huvudet för att se om han stod vid kontorsdörren som andra gånger. Till och med eftermiddagen som verkade för mig som om den aldrig skulle komma, kom.Det verkade som en vacker dröm som inte kunde fångas. Jag passerade äntligen tröskeln till den gigantiska porten i den södra diket med samma resväska och samma skor som jag gick på för första gången. Jag gick iväg mot tågstationen. Benen gick i snabbare takt än vanligt, okontrollerade och som om de inte styrdes av hjärnan. De darrade av rädsla för att någon skulle komma fram och stoppa dem. hela vägen såg de inte ens direkt på varandra. Förutom att Alajbegs ögon i förarspegeln ibland tittade på en del av min kropp i bilens baksäte. Efter några minuters körning runt stenstaden stannade bilen framför porten till den södra diket. Jag ville inte tro mina ögon att detta var en sanning. Jag trodde att det var min skugga som följde mig i månskenet. Faran hade ännu inte försvunnit i mina frysta ögon och själ. Natten kunde ge upphov till överraskningar.