Edhe për shumë gjëra të tjera durova dhe nuk fola nga frika. - Mendoni se e fejuara juaj gjindet në prishtinë tani, u hodh njëri nga ata që kishte barkun tullambac dhe që rrinte më afër derës? - Po ju, duke e drejtuar drejt meje, jo vetëm gishtin e dorës së djathtë, por edhe tërë trupin të ngadalshëm, me një neveri të papërmbajtur mezi i nxorri fjalët e ngadalshme: - Mendoni se do të ktheheni në shtëpi?! Paskeni fat të mirë që na treguat numërin e vërtetë të letrave që keni marrë. Ne nuk mund të na lëshojë dikush aq kollaj ujin ndër rrogoz kush të dojë dhe kur të dojë. Ja ku i keni, të gjitha kopjet e përkëthyera të letrave tuaja. Merrini dhe nëmërojini! Zgjati dorën nën tavolinë dhe përplasi prapë mbi tavolinë të gjitha kopjet e letrave që kisha marrë nga e dashura ime. – Kupto se ne nuk jemi këtu për të humbur kohë e të merremi me ty tërë ditën e ditës. Na trego tani shpejtë lidhjen e organizatës së fshehtë kosovare dhe ti,pa edhe e fejuara yte do të jeni të lirë që nga ky moment. Ti duhet ta dish se, ne jemi në gjendje të bëjmë gjithçka kur është fjala për të ardhmen e shtetit dhe për të ardhmen e fëmijëve tanë. Ding-dongu i orës së murit lajmëroi drekën e parë të fillimit të javës së fundit të shërbimit tim sipas kalendarit. - Shko, shko tani! Dreka të pret dhe gjella mund të ftohet. Pas dreke nuk është nevoja të vish përsëri, ndërsa në mbrëmje, darkën nuk do ta hashë në kazermë, më tha ushtaraku me gradë të lartë, që fliste gjuhën maqedone dhe që rrinte në anën e krahut tim të majtë gjatë tërë kohës. Kjo ishte hera e parë që ushtaraku maqedonas foli më shumë. Kur u afrova afër derës, Alajbegu më kapi për krahu dhe më ndaloi. Unë ngurova nga frika se mos më qëllonte.Nuk reagova në asnjë mënyrë. Ishte pamja e zverdhur e fytyrës sime që reagoi direkt. - Vishi teshat e reja se do te hamë bashkë me mysafyrin nga maqedonas në një restorant piktoresk-malor, më tha kapiteni me një zë të ulët, dhe mua mu duk se e bërï këtë si me qëllim, që mos e dëgjonin të tjerët. Për çdo orë që shkonte, pyetjeve që më bënin ata, unë u pregadisja edhe nga një kundërpyetje, me qëllim që të zbuloja se ç´fshihej pas kurrizit. Kësaj rradhe, meqë kohës së shërbimit po i afrohej fundi, e kuptova më së afërmi seriozitetin e pyetjeve të tyre dhe e ndjeva më me fuqi rënien time në fund të pusit. Nuk kishin mbetur edhe shumë ditë deri në përmbushjen e obligimit ushtarak. Dhe fundit nuk i dihej asnjëherë deri në minutat e fundit. Dhe përgjigjeve të mia, që ishin të ndryshme, u ngushtohej hapsira, u kishte humbur fuqia e zërit dhe sikur prisnin që: ”ç´të ndodhte le të ndodhte!” U nisëm nga dera tjetër prej ku futeshin vetëm ushtarakët, me leje të posaçme. Mbrëmja po futej me të shpejtë në qytet nga të gjitha anët. Hapsirën e madhe po e terrorizonte nata me pa të drejtë dhe mua më dukej sikur ajo po e bënte këtë me qëllim që unë të mos shihja rrugën se për ku shkonim. Muzika kërciste me një ritëm të lartë dhe këngëtarja e re përdridhej sipas shijes së këngës boshnjake Mezejashumëllojshme në tepsinë e madhe të bakrit u shtrua në tavolinën tonë si asnjëherë në jetën time. Në heshtjen më të madhe, i thashë vetvehtes: ”Ha dhe ngope barkun mirë sonte, se nuk i dihet a e sheh ditën e nesërme”. Pyetjet e të dy eprorëve të lartë, Alajbegut dhe maqedonasitishin të pakta gjatë darkës. Ishin pyetje të qeta dhe me sjellje të veçantë edhe pse vinin me një buzëqeshje të mbuluar. Restoranti ndodhej në një vend piktoresk, i rrethuarnë të katër anët nga male të larta, të pakalueshme. Hëngrëm dhe pimë por të rezervuar. Erdhi edhe koha për t´u larguar. Ishte vonë. Në mes të rrugës, disa kilometra largë restorantit, në mes të një mali me terren të panjohur, ndaloi makina. Në njërën anë ishte një rrëpirë e një gryke lumi, dhe në tjetrën ngjitej thikë maja e një mali të pakaluar. Nga makina dolën që të dy dhe më urdhëruan që edhe unë të dilja.

För många andra saker uthärdade jag och talade inte av rädsla. - Tror du att din fästmö befinner sig i Prishtina nu, en av dem som hade bukplastik och stod närmare dörren kastades? - Ja du, pekar mot mig, inte bara fingret på höger hand, utan också hela den långsamma kroppen, med en obehindrad avsky som knappt uttalade de långsamma orden: - Tror du att du kommer hem? Lycka till att visa oss det verkliga antalet brev du fick. Vi kan inte låta någon så enkelt hälla vatten på mattan vem han vill och när han vill. Här har du dem, alla översatta kopior av dina brev. Ta det och lär dig det! Han sträckte sig under bordet och smällde tillbaka alla bordskopior jag fick från min flickvän på bordet. - Förstå att vi inte är här för att slösa bort tid och ta itu med dig hela dagen. Visa oss nu snabbt anslutningen mellan Kosovars hemliga organisation och du, utan din fästmö, kommer att vara fri från detta ögonblick.Du borde veta det, vi kan göra allt när det gäller statens framtid och våra barns framtid. Väggklockans ding-dong tillkännagav den första lunchen i början av den sista veckan av min tjänst enligt kalendern. - Gå, gå nu! Lunch väntar på dig och maträtten kan kylas. Efter lunch finns det inget behov av att komma igen, medan det på kvällen inte kommer att ätas middag i kasernen, sade den höga militären, som talade makedonska och stod vid min vänstra arm hela tiden. Detta var första gången den makedonska militären talade mer. När jag närmade mig dörren grep Alajbeg mig i armen och stoppade mig. Jag tvekade av rädsla för att bli skjuten, jag reagerade inte på något sätt. Det var mitt ansikts gulaktiga utseende som reagerade direkt. - Ha på dig nya kläder som vi ska äta med gästen från makedonska på en pittoresk bergsrestaurang, berättade kaptenen med låg röst och det verkade för mig att han gjorde det med avsikt, så att andra inte skulle höra.För varje timme som gick, de frågor de ställde till mig, förberedde jag också en motfråga för att ta reda på vad som var gömt bakom min rygg. Den här gången, när tjänsten närmade sig sin slut, insåg jag närmare allvaret i deras frågor och kände starkare mitt fall i botten av brunnen. Det fanns inte många dagar kvar tills uppfyllandet av den militära förpliktelsen. Och det sista var aldrig känt förrän de sista minuterna. Och mina svar, som var annorlunda, minskade utrymmet, de tappade kraften i sin röst och de tycktes vänta: "Vad som än hände, låt det hända!" Vi började från den andra dörren där endast militären kom in, med särskilt tillstånd. Kvällen gick snabbt in i staden från alla håll. Den vidsträckta utsträckningen var skrämmande natten orättvist och det verkade för mig som om hon gjorde det så att jag inte skulle se vägen dit vi skulle.Musiken knakade i hög takt och den unga sångaren vrids enligt smaken av den bosniska låten Mezejashlive i den stora kopparpannan låg på vårt bord som aldrig förr i mitt liv. I den största tystnaden sa jag till mig själv: "Ät och mätta magen bra ikväll, för du vet inte om du kommer att se nästa dag." Frågor från båda överordnade, Alajbeg och Makedonierna var knappa vid middagen. De var lugna och artiga frågor trots att de kom med ett dolt leende. Restaurangen var belägen på en pittoresk plats, omgiven på alla fyra sidor av höga, oförgängliga berg. Vi åt och drack men reserverade. Det var dags att lämna. Det var sent. Mitt på vägen, några mil från restaurangen, mitt i ett berg av okänd terräng, stannade bilar. På ena sidan låg en klippa av en flodklyfta, och på den andra sidan klättrade kniven på toppen av ett oförgängligt berg.De gick båda ut ur bilen och beordrade att jag också skulle gå ut.